Zorgen over de Amsterdamse woningmarkt

Mede vanuit FairCity zijn via de onderstaande brief zorgen over de Amsterdamse woningsmarkt kenbaar gemaakt aan politici in Den Haag:

Helaas is het zo dat het beleid van Stef Blok in de media onderbelicht is gebleven, en ook in de verkiezingsstrijd heeft dat beleid een te kleine rol gespeeld. Het is onduidelijk hoe het beleid van een nieuw kabinet er uit zal gaan zien, maar we maken ons zorgen, terwijl er nu al zoveel mis is.

-Flexibele huurcontracten. Sinds de invoering van de campuscontracten in 2006 zijn de wettelijke mogelijkheden voor flexibel verhuren stapje voor stapje verruimd. Mensen die tijdelijk huren hebben na afloop van hun vijfjarige contract jaar geen enkel perspectief op een andere woning en regelmatig worden huurders op straat gezet. Tijdelijke contracten zijn een onaanvaardbare aantasting van het huurrecht. Amsterdamse corporaties als de Key en Stadgenoot zetten vol in op tijdelijke contracten en willen ook andere huurders flexibeler laten huren. Gelukkig is dat nu nog onwettig en dat moet zo blijven. Abel Heijkamp en De Bond Precaire Woonvormen zijn er het levende bewijs van dat jongeren echt niet zitten te wachten op tijdelijke contracten en juist wel hechten aan bestaanszekerheid en permanente huurcontracten.

-WOZ waarde in het Woningwaarderingsstelsel (WWS). Sinds Oktober 2015 telt de WOZ waarde van een woning mee in het woningwaarderingsstelsel. De gevolgen zijn enorm. In Amsterdam komt het puntenaantal van alles binnen de ring al lang ruim boven de liberalisatiegrens en talloze woningen zouden dus, zodra de zittende huurders verdwijnen, geliberaliseerd kunnen worden. De Huren in de vrije sector zijn in Amsterdam onbetaalbaar en de gevolgen voor de stad zijn enorm: wie kan er straks nog wonen? Deze ontwikkeling is in Amsterdam het sterkste, maar naarmate de woningprijzen verder stijgen, wordt dit op steeds meer plekken een probleem. Sociale huurwoningen moeten mensen beschermen tegen de markt, het inbouwen van een marktcomponent in de huurprijs van zo’n woning is pervers.

-Particuliere Sociale huurwoningen. De Voorraad sociale huurwoningen die niet in bezit zijn van corporaties wordt zelden genoemd of vermeld. Maar door het meetellen van de WOZ -waarde kunnen huisjesmelkers hun woningen gemakkelijker liberaliseren en dat gebeurt dan ook op grote schaal… Door de enorme druk op de woningmarkt in de steden worden er exorbitante huren gevraagd. Daar zou regulering en ingrijpen op zijn plaats zijn.

-Verkoop van sociale huurwoningen. Nog steeds verkopen corporaties veel sociale huurwoningen, terwijl de vraag naar betaalbare huurwoningen stijgt. Landelijk gezien zijn er daarentegen voldoende reserves in de corporatiewereld om zonder verkoop in de steden de sociale bouwopgave de komende jaren te realiseren. De verhuurdersheffing is een onrechtvaardige belasting op huren die leidt tot meer verkopen en sterk gestegen huren.

-Inspraak en overleg werken niet. De inspraak- en overlegorganen waarin huurders wettelijk hun zegje mogen doen werken niet. Huurders zijn binnen die overlegorganen tot consensus veroordeeld, en hebben geen machtsmiddelen om ander beleid af te dwingen. Na het failliet van het directeur-bestuurdersmodel moet er gewerkt gaat worden aan werkelijke democratisering van de corporaties.

Jacqueline Abrahams is voorzitter van de Huudersbelangen Zuid uit Amsterdam.
Abel Heijkamp (’s-Hertogenbosch) is oprichter van de Bond Precaire Woonvormen.
Han Wanders is voorzitter van het Initiatief Betaalbaar Wonen Noord uit Amsterdam
Fons Rietmeijer is oud-corporatiebestuurder.
Boudewijn Rückert is bestuursmedewerker bij Huurgenoot en hij bekleed de profielzetel kwetsbare groepen bij de Huurdersvereniging Amsterdam
Frans van Tartwijk is een actief huurder en tevens actief voor het behoud van betaalbare ateliers in Amsterdam.

Zie ook:

Gesprek met Henk Nijboer (PvdA)